Sa pamilya namin (at sa halos lahat ng galing sa Bohol), ang tatay ay tumutukoy sa Lolo. Wala na si Tatay. September 2, 2008 nang bumalik na sya kay Bro. 97 years old na sya nun. 98 na dapat sya nung Sept. 18. Sa edad nyang yan, hinde sya naging makakalimutin. Hanggang sa huling hininga nya, sinisingil nya yung 100 na kulang ko sa kanya.
Hinde ko yun makakalimutan kasi papasok na dapat ako sa office nun. Tahimik nya kaming iniwan. Sumalisi ba. Sa totoo lang, hanggang ngayon umiiyak pa rin ako pag naaalala ko sya. 28 years din namin syang nakasama. Swerte nga ng pamankin ko kasi naabutan pa nya Lolo nya sa tuhod. Close silang dalawa. Madaming tinuro si Tatay sa pamangkin ko. Kahit sa'ming magkakapatid marami din.
Maliit pa lang ako, si Tatay na ang nagbabantay sa'min. Si Papa kasi nasa ibang bansa. Si Mama kelangan ayusin ang bahay at kumita sa sideline nyang atchara, sapatos at kung ano-ano pa. Si Nanay naman kung wala sa Malaysia para asikasuhin yung isa pa nyang anak e nasa Saudi para magtrabaho bilang mananahi. Tinatakasan ko palagi si Tatay para pumunta sa aming kapitbahay na mga kapatid ni Nanay. Dun ako nakikilafang kasi palaging madaming pagkain dun (oo, hampaslupa at PG moments ako noon). Makulit ako nung bata ako (hanggang ngayon). Matigas ang ulo ko (hanggang ngayon). At higit sa lahat, mapang-asar ako (hanggang ngayon pa rin...nyemas! No progress!). Isang beses, inasar ko si Tatay. Pinaupo kasi nya ako sa harap nya. E si Rhona alam na malabo ang mata ng lolo nya, inasar ko. I made faces, thousands of them...ayun sapul sa kilay ko yung tsinelas nya na singkapal ng mukha ko. Pumutok ang noo ko. Hinde pala ganoon kalabo ang mata nya. Noon ko na-realize na pwede palang baseball pitcher si Tatay.
Nung prep ako, si Tatay ang naghahatid sa'min sa school. Walking distance lang naman. Pag dating sa classroom kailangan kawayan namin sya para alam nyang nakarating na kami sa classroom (baka nga naman may kidnapper sa hagdan). Dahil Kastilaloy si Tatay, strikto sya. Pag naglalakad, hinde pwedeng sobrang bilis, hinde pwedeng nakayuko. Pag pauwi na at naka-jeep kami (na nangyari lang nung lumipat na kami sa Parañaque), bawal matulog sa jeep kundi kakalawitin nya ng payong ang leeg mo.
Mataas ang standards ni Tatay. Hinde pwedeng magusot ang uniform (good luck naman sa'kin e mahilig akong makipaghabulan), hinde pwedeng umuwi ng pawisan, hinde pwedeng kumain nang nakataas ang paa (may naka-ready syang martilyo dahil makulit din ang mga kapatid ko), hinde pwedeng ngumuya ng maingay, hinde pwedeng sakalin ang kutsara't tinidor
- Pagkanta nya ng Quiere Me Mucho at Quizas, Quizas, Quizas (requirement sa'min na matutunan itong mga kantang ito)
- Pagta-translate nya ng mga words/ sentences/ paragraphs into Spanish para lang maintindihan namin at matuto kami
- Pangungulit nyang hanapin ko sa limewire ang Rose Tattoo (op kors! updated si tatay!)
- Pagtuturo nya (kasama si Mama) kung pano ang tamang pagkanta (ngayon, pamangkin kong 4 years old ang voice coach ko)
- Pangungulit nyang mag-asawa na ako kasi daw matanda na ako
- Paghahanap nya sa mga "boarders" (term nya sa jowa!) 'pag napapansin nyang matagal nang hinde nadaan sa bahay (at pagtawa nya pag sinasabi kong nilibing na)
- Kakulitan nya sa telepono (por eksampol: Caller: Hello, pwede po kay Rhona? Tatay: Ay tulog na. Matulog ka na rin o kaya Caller: Hello, pwede po kay Eve Tatay: Kasama ni Adan, umalis)
- Pagka-jokester nya (por eksampol: Rhona, may galit ka ba sa Papa mo? [syempre kinabahan naman ako]. Bakit ba kumuha ka ng mahaba ang baba e alam mo namang walang baba ang Papa mo? Bakit mo ginaganyan ang Papa mo?<----seryoso sya habang sinasabi yan habang ako e mamatay-matay na sa kakatawa)
- Pagiging childish nya (matampuhin yan pag wala syang regalo)
- Pag sayaw nya ng waltz (Tatay: wag kang kumandirit!)
Ang dami kong namimiss sa kanya, hinde ko na mabilang. Pag nakikita ko picture nya parang naririnig ko pa ang tawa nya, ang tunog ng nguya nya (matakaw lolo ko), ang pagsigaw nya pag nagagalit, ang mala-John Lloyd na ngiti nya pag may nagawa kaming kamangha-mangha. Namimiss ko ang kakampi ko pag may umaaway sa'kin na classmate ko. Nami-miss ko yung kakampi ko pag may Bible Quiz Bee (sya ang taga-senyas kung tama yung sagot ko). Nami-miss ko yung isa sa mga kokonting tao na paulit-ulit (as in!) na kinukwento kung gano sya ka-proud na kaming magkakapatid ay pumasa sa Manila Science, na pumasa sa PLM at UP, at palaging may honor.
Eto ang lolo ko:
Sya ang dahilan kung bakit nahilig akong magsulat. Sya ang dahilan kung bakit pinursige kong maging magaling sa English (ok, kasama na din ang takot ko kay Mrs. Banta na principal namin nung high school). Eto ang isinulat nya halos 5 taon bago sya pumanaw:
Sobrang nami-miss ko sya - Cayetano Quezon Miñoza.
