Dear Mr. Nasalanta,
Kami ay nakikiramay sa iyong dinaranas ngayon. Sa totoo lang, kung pwede lang namin ibigay pati ang damit na suot-suot namin, ginawa na namin. Syempre hinde pwede dahil baka maging bato ka pag nakita mo ako nakahubad.
(Wan mor taym!) Sa totoo lang, abot-abot din ang kaba namin dahil sa isa ang pamilya ng tito ko ang hanggang ngayon ay nasa evacuation center pa. Lahat ng naipundar nya ay nawala sa isang iglap kaya napakasakit din para sa'min ang nangyari sa'nyo. Mas masakit pa everytime na may nababalitaan kaming namatay - tao man o hayop (animal lover kasi ang sister ko).
Pero...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Jusme naman! Kelangan ba talagang butasan pa ang gulong ng mga nag-volunteer naming kaibigan dahil lang sa hinde kayo binigyan ng isa pang bag ng relief goods?!
